Bencil Genle Savaş

Bencil Genle Savaş;

Her şeyden önce düşünüyorum yıllardan beri, oğluma aktardığım bu kötü miras genlerim ile ilgili mi acaba?

Ancak Otizm Dünya üzerindeki onca bilim insanının sırrını çözemediği bir dert..

Bu rahatsızlık ile karşılaşan aileler önce “Neden Biz? ” der ve şanslılar ve sabırlılar ise sorunu çözmek için ömür boyu mücadele ederler..

Ayrıca yoksa kopup gidiverirler hayattan, çocukları ile birlikte..

Sonuç olarak hepsi kaybeder..

Her şeyden önce kabullenmek ve mücadele Otizm için önemli koşul..

Ancak yıllar önce Ulusal bir gazetenin ilk sayfasının en alt sağ köşesinde ve henüz nişanlı bile değilken okuduğum;

“Dünyada 1000 erkek çocuktan 1 tanesi Otizmli doğuyor” haber ile bana vurmaz umarım diye üzerinde bir süre

düşündüğüm bir  rahatsızlık.

Diğer bir yazımız olan Hobi Nedir ? de ilginizi çekebilir.https://www.dw.com/tr

 Nedir Otizm?

Her şeyden önce yaşamın ilk üç yılı içinde ortaya çıkan ve yaşam boyu devam eden, sosyal etkileşim, sözel ve

sözel olmayan iletişimde problemler, tekrarlayıcı davranış ve kısıtlı ilgi alanları ile kendini gösteren, karmaşık

gelişimsel bir bozukluktur.

Ancak günümüzde her 110 çocuktan birini etkilediği bilinen ve pek çok ailenin hayatının altüst olmasına yol açan bu bozukluğun yirminci yüzyılın ortalarına kadar bir adı bile yoktu.

Ayrıca 1943’te Dr. Leo  Kanner 11 çocuk üzerinde yaptığı çalışmalar sonunda literatüre ‘Erken Çocukluk Otizmi’ terimini kazandırdı.

Otizm ve Oğlum.

Ama oğlum için bugün mücadele edebiliyorum, çok çalışmalıyım..

Ama ya çalışamazsam, ya erken ölürsem onun hayatı nasıl olur?

Ancak sorusuna henüz cevap bulabilmiş değilim..

Sadece çalışıyor ve eğitimini alabilmesi için çabalıyorum..

Ancak çoğu insan Kendi dilinde konuşmaktan hoşlanır.

Sonuç olarak bunu kuvvetle tercih eder.

Otizmli bir birey aslında kendi dilinde konuşuyordur.

Bunu biz anlamasak da..

Her şeyden önce insanlar onlara bakarlarsa, sadece kendi dillerinde görüp duyabildikleri için, şunu söylerler;

Bu çocuk tuhaf.

Ayrıca gözlerini kırpıştırıyor,

Hatta bazen her seferinde bir tanesini. Bazen ikisini birden.. Sanki Dünya açılıp kapanıyor, ışığı alan gözlerinde.

Ama heyecanlandığı ya da bir şey ifade edeceği zaman(konuşma genellikle olmuyor otizmli bireylerde) veya düşündüğü zamanlarda ellerini sallıyor, ayrıca birbirine vuruyor..

Aslında kendi dilinde bir şeyler anlatmaya çalışıyor..

Sadece parmakları, beklerlerken yerlerinde duramıyor , sürekli birbirine çarpıyor..

Ağa takılmış böcekler gibi..

Uçup gitmek ister gibi..

Belki de uçup kaçmak istiyor.

Otizmli bireyler, gözlerine bakılmasından hoşlanmazlar,gözlerini kaçırırlar..

Eğitim ile bu beceri kazandırıldığında ise ona bakmanız haz vermeye başlar,

çünkü kendisini etkin dinlediğinizi düşünürler.

Dokunulmayı sevmezler..

Bu da geliştirilebilir bir duyudur..

Otizmli bireyler bence bir ırmaktaki yaprak gibi.

Suyun üzerinde gidiyor, tam olarak batmıyor, boğulmuyor da..

Duramıyor ve gittiği yöne hakim olamıyor.

Suyu hissediyor ama ne yöne gittiğini bilmiyor..

Ben yıllardır neden olduğunu açıklamaya çalışıyorum oğlumda yaşadığım otizmin.

Şunlar olabilir;

DPT aşılarındaki cıva

Değişken bir kromozom

Mutasyona uğramış bir gen

Doğumda oksijensiz kalmak

Yeterince fıstık ezmesi yememek:))

Asit yağmuru

Televizyondan yayılan ışınlar..

Sonunda “O” öyle biri diye kabulleniyorum..

Kabullenmek mücadele ruhunuzu güçlendiriyor..

Ancak topluma daha çok sokmak , onun bir birey olduğu ve kararları olduğunu kendi dilinde anlattığını insanlara hissettirmek önemli..

Ama işte bu Arman ile benim hikayem..

Ayrıca bencil genle savaş sürecek.

Sonuç olarak Otizmi yıllar yettikçe birlikte yenmeye çalışacağız.

Ailemizi bölmeden ,güçlenerek..

Annenin rolü çok önemli ama birlik hepsinden önemli..

İki ırmağın birleştiği ve denize birlikte döküldüğü gibi.

Deha geniş bilgi için https://www.tohumotizm.org.tr adresini ziyaret edebilirsiniz.

Sevgiyle kalın..

Hulki Muradi